روزی که علی به کعبه آمد به وجود                 از بهر علی خدا در از کعبه گشود

دربسته بداد خانه ی خود به علی                     حقا که علی است خانه زاد معبود

یادمه  بچگیم،  وقتی مامانم می خواست ایستادن روی پاهای خودم رو به من یاد بده گفت:«بگو یا علی» و وقتی می گفتم «یا علی» ، جواب می شنیدم«علی یارت». به خاطر همینه که وقتی «یا علی» می شنوم ، ناخودآگاه یادِ ایستادن می افتم، یادِ بلند شدن، یادِ امید برای به جلو رفتن.

بزرگ تر که شدم هر وقت می خوردم زمین یادم می افتاد که یادم رفته بود بگم «یاعلی».

بابی انت و امی یا مولای! جانم به قربانت مگر با تو چه کرده اند که گفتی : «از آن لحظه که پیامبر خدا(صلی الله علیه وآله) رحلت کرد همواره مظلوم بوده ام ^» . مگر کسی می تواند چنین عظمتی -که فرشتگان هم بی شک در آن حیرانند- را ببیند و اینچنین در حقت ظلم کند. آنان چه کرده بودند که مولایی چون تو را نفهمیدند.

رسول خدا(ص) فرمودند: « من و علی از یک نور آفریده شدیم ، چهار هزار سال پیش از آنکه خدا آدم را بیافریند و چون خدا آدم را آفرید این نور را در صلب آدم قرار داد و همچنان یکی بودیم تا در صلب عبدالمطلب از یکدیگر جدا شدیم و در من نبوت جایگیر شد و در علی وصیت»

دانی ز چه این چرخ کهن می گردد               نه بهر تو و نه بهر من می گردد

از گردش آن چون علی آمد به وجود             می بالد و دور خویشتن می گردد

خدایا! «یا علی» گفتن را، «یادِ علی» بودن را، «با علی» نجوا کردن را از ما نگیر که هر چه داریم از نور وجودی بزرگانی چون علی است و هر چه نداریم از بی تفاوتی به وجود بزرگانی چون علی است؛ و مباد بر ما که فراموش کنیم دلتنگی های بی علی بودن را .

پیشاپیش ولادت مولود کعبه بر همه ی عاشقان مبارک باد.